Vier dingen die we geleerd hebben van MotoGP GP van Maleisië
In dit artikel:
Álex Márquez won de Grand Prix van Maleisië op het Sepang International Circuit en boekte daarmee zijn derde zege van het seizoen. Door die prestatie verzekerde hij zich ook van de tweede plaats in het wereldkampioenschap. Pedro Acosta (KTM) werd tweede en Joan Mir (Honda) completeerde het podium. De race brak een korte reeks van opeenvolgende nieuwe winnaars; Sepang leverde ditmaal weer een bekende naam aan de top. Het weekend stond verder in het teken van bandenmanagement: veel rijders moesten vooral hun zachte achterband sparen, waardoor de wedstrijd minder spectaculair oogde.
Álex Márquez begon het weekend met hobbels: twee crashes in de vrije trainingen, een pijnlijke nek en een moeizame kwalificatie waarin hij net Q2 haalde. Pole en de sprintrace gingen naar Francesco Bagnaia, maar Márquez kwam tijdens de hoofdwedstrijd al vroeg voorbij Bagnaia (al in ronde twee) en reed daarna de race gecontroleerd naar de overwinning. Het veiligstellen van de tweede plek in het kampioenschap bleek bevrijdend; zonder de extra druk kon Márquez zondag vrijuit racen en leverde zo een overtuigende prestatie af.
Pedro Acosta verstevigde zijn status als veelbelovend alleskunner. De 21-jarige KTM-rijder worstelde zaterdag met bandenslijtage maar paste de volgende dag zijn machineopstelling aan: hij vroeg zijn monteurs bepaalde elektronische hulpsystemen uit te schakelen zodat hij zelf meer invloed had op de belasting van de achterband. Die keuze wierp zijn vruchten af en leverde hem een sterke tweede plaats op. Acosta toont zo dat hij in zijn tweede MotoGP-seizoen rijp en strategisch handelt en een serieuze uitdager kan zijn voor Márquez in de resterende races in Portimão en Valencia.
Aprilia’s recente dominantie was in Maleisië afwezig. Na sterke optredens in Indonesië en Australië zette de RS-GP in Sepang geen dominante prestaties neer: geen van de vier Aprilia-coureurs plaatste zich direct voor Q2 en de beste resultaten bleven beperkt (Marco Bezzecchi bereikte in de sprintrace een zesde plaats; Ai Ogura finishte als tiende). Het toont aan dat de RS-GP nog steeds circuitafhankelijk is en dat Aprilia extra ontwikkeling nodig heeft als het in 2026 echte concurrentie met Ducati wil aangaan.
Honda boekt wel duidelijke vooruitgang. De RC213V heeft dit jaar met name op topsnelheid gewonnen; Joan Mir noteerde in Sepang de hoogste gemiddelde snelheid bij de speed trap en profiteerde ook van een lekke band bij Bagnaia om als derde te finishen. Die verbeterde straight-line pace maakt Honda weer een factor van betekenis in de gevechten om podiumplaatsen.
Kortom: Márquez bevestigt zijn status met een gecontroleerde zege en verzekerd kampioenschapsvoordeel, Acosta groeit door naar de rol van serieuze uitdager, Aprilia moet terug naar de tekentafel voor niet-ideale circuits, en Honda laat technische vooruitgang zien die het weer competitief maakt.