Hoe Niki Lauda Ferrari vijftig jaar geleden naar de titel leidde
In dit artikel:
In een interview uit 2015 blikte Niki Lauda terug op zijn eerste Formule 1-kampioenschap uit 1975, een seizoen dat hij zelf later als zijn belangrijkste bestempelde maar waarvan zijn herinneringen soms vaag waren. Hij vergat zelfs enkele details van die jaargang – waarin hij uiteindelijk vijf Grands Prix won en liefst negen pole-positions in veertien races verzamelde – maar besefte ook hoe bepalend die periode was voor Ferrari en voor zijn eigen carrière.
Ferrari had met Lauda in 1975 een einde gemaakt aan een elf jaar durende zegearmoede. De grootste technische stap kwam van hoofdingenieur Mauro Forghieri: de revolutionaire 312T met dwarsgeplaatste versnellingsbak verbeterde de balans van de auto substantieel. Lauda, die bekendstond om zijn technische scherpte en obsessieve testwerk, zette zich volledig in op het uitbuiten en finetunen van de nieuwe bolide. Hij testte wekelijks op Fiorano en voerde veel controles zelf uit om zeker te zijn van de betrouwbaarheid vóór races. Die hands-on mentaliteit leverde Ferrari een stevige ontwikkelingsvoorsprong op.
Op teamvlak speelde Clay Regazzoni een belangrijke rol als geduchte teamgenoot; zijn aanwezigheid dwong Lauda tot betere prestaties en was volgens Lauda cruciaal voor zijn ontwikkeling. De jonge Luca di Montezemolo fungeerde als strategisch leider binnen het team, maar maakte in het begin ook tactische missers die tot spanningen leidden — een voorbeeld uit Monaco 1974 illustreert hoe aanpassing van de startpositie onbedoelde gevolgen kon hebben. Teambaas Enzo Ferrari hield alles nauwlettend in de gaten en waardeerde Lauda om zijn directe, no-nonsense aanpak; zijn vaste vraag aan Lauda was kort en zakelijk: "Quanti punti?" (Hoeveel punten?).
Het seizoen kende ook zwarte momenten. Tijdens de Grand Prix van Spanje in Montjuïc brak bij een crash van Rolf Stommelen een achtervleugel los, vijf toeschouwers kwamen om het leven en meerdere coureurs raakten gewond; de race werd stopgezet. Lauda herinnerde zich de gebrekkige veiligheidsstandaarden uit die tijd en de houding van coureurs die vol risico reden: "alles of niets." Tegelijkertijd leverde hij zijn meest indrukwekkende sportieve prestatie in Monaco: een dominante pole en een zware, tactische overwinning op een nat parcours, waarna beelden van hem in de koninklijke loge viraal gingen.
Andere hoogtepunten waren een dominante ronde op de Nürburgring — Lauda was de eerste man onder de zeven minuten op de Nordschleife — en meerdere overwinningen in Zolder, Anderstorp en Frankrijk. In Monza, tijdens de beslissende race, koos Lauda bewust voor behoudend rijden om het kampioenschap veilig te stellen: Regazzoni won, Lauda werd derde en kon zo zijn eerste wereldtitel vieren. Typisch voor hem was dat zijn eerste opmerking als kampioen weer technische zorg uitte; hij merkte iets over een demper. De dag zelf omschreef hij later als de mooiste van zijn leven.
De titel van 1975 was geen op zichzelf staande triomf. Een jaar later miste hij de titel deels door het gruwelijke ongeluk in 1976; hij keerde terug en pakte in 1977 opnieuw de wereldtitel bij Ferrari, en in 1984 veroverde hij nog een derde wereldtitel met McLaren. Lauda groeide uit tot een van de meest invloedrijke figuren in de sport: een coureur die techniek, discipline en puur racetalent combineerde. Hij overleed op 20 mei 2019 op 70-jarige leeftijd, maar zijn rol bij het moderniseren van testwerk en zijn bijdragen aan Ferrari's succes uit de jaren zeventig blijven bepalend voor zijn nalatenschap.